Bieszczadzki Wędrowiec

Bieszczadzki Wędrowiec 

Na styku nieba i ziemi

zieleni się, zmienia i mieni.

Raz

słońce ostrą kreską horyzont rysuje

- to wędrowca zachwyca,

  to mu serce raduje.

Raz

góry wznoszą mglistą modlitwę do nieba

- wędrowiec się zamyśla:

„ Modlitwy i górom trzeba.” 

Raz

niebo chmurą chłodzi gorące połonin skronie

- wędrowiec z wielką ulgą

  z połoniną w cieniu tonie.

A raz

nagła ulewa, „ co jej tu nie tseba”

- a wędrowiec jej śpiewa:

„ Łobejdź lasy, góry,

   Łobejdź lasy, góry,

   Łobejdź lasy, góry,

   Zawróć się do nieba!”

Hanna Moreń- Skowrońska

Z cyklu "Wakacyjne refleksje o szczęściu i miłości" 

Dwa inne wiersze autorki z tego cyklu 

tutaj:

http://www.kobieta50plus.pl/pl/weranda-literacka/wiersz-swietojanski

http://www.kobieta50plus.pl/pl/weranda-literacka/w-ogrodach-hr-zygmunta-krasinskiego