Życie po pięćdziesiątce - na wesoło!
Ale jak to zrobić? Niektórzy mówią „siedź w kącie, a cię znajdą”. Postanowiłam potraktować tę radę dosłownie i w pewien ponury, jesienny poranek usiadłam w kącie mojego jedynego pokoju i czekam! Czekam i czekam, a tu nic. Ale podobno cierpliwość jest to ostatni klucz, który otwiera drzwi więc czekam dalej niech się dzieje co chce...
Aż tu nagle puk, puk do drzwi. Ale boję się wyjść z mojego kąta, bo a nuż ja wyjdę, a on ten wymarzony i wyśniony w tym czasie przyjdzie? Ale pukanie jest coraz mocniejsze więc widzę, że nie ma co, trzeba zwolnić na chwilę posterunek...
Otwieram drzwi i co widzę - listonosz, też dobrze po pięćdziesiątce, stoi i w ręce list polecony dla mnie trzyma. Nie wiem co prawda, kto mi go polecił, ale podpisuję, że niby wiem, żeby na jakąś nieprzystosowaną społecznie nie wypaść... Rzucam szybko okiem na pieczątkę, a to wyciąg z konta w banku, właśnie zerowy, jak dobrze pamiętam, ale koperta obiecująco wygląda i pewności siebie dodaje...
- Co pani nie otwiera jak pukam – pyta lekko wkurzony.
- No bo siedzę w kącie i czekam na męża! - mówię zgodnie z prawdą.
- To pani ma męża ? - pyta zdziwiony - zawsze myślałem, że pani mieszka sama...
- Pewnie, że sama, ale to nie znaczy, że nie mogę czekać na męża, a nuż przyjdzie i znajdzie mnie w kącie...
Popatrzył na mnie z zaciekawieniem i zapytał:
- A ile pani tych kątów ma, bo ja właśnie szukam jakiegoś kąta...
-To pan też chce czekać na kogoś w kącie może ktoś pana znajdzie? -odpaliłam wzruszona. - To może ja zaproszę pana do mojego kąta razem będzie raźniej...- nawet nie wiedziałam jak to się stało, że zdobyłam się na taką odwagę...
- Co pani mówi, naprawdę? – zapytał całkiem uradowany. - A nie będzie pani przeszkadzało, że mam kręgosłup pogięty jak żebrak proszący o jałmużnę od noszenia tych ciężkich toreb z listami i jedna pięta w nodze już mi prawie całkiem wysiadła od opędzania się od zajadłych psów adresatów? Ale jak wypiję pięćdziesiątkę to zatańczyć jeszcze mogę walca jakby był maj!
I jak tu nie wierzyć w stare porzekadła! A my stworzyliśmy jeszcze nowe – nieraz zerowe konto w banku może okazać się wielką wygraną!
Ewa Radomska
-
Krystyna Bukowczyk – XXXII
Marian Pilot – wspomnienie
-
Krystyna Bukowczyk – XXXI
Całkiem niespodziewanie zostaję nauczycielką fizyki
-
Krystyna Bukowczyk – XXX
"Taxco, srebrne miasto” to wspomnienie z podróży do Meksyku, pięknego barokowego miasta, słynącego ze srebrnych wyrobów. Opowieść tą zamieszczam w pobliżu Wielkanocy ponieważ …
-
Krystyna Bukowczyk – XXIX
A jednak ukończę Politechnikę
-
Krystyna Bukowczyk – XXVIII
Jak kupowałam maszynę do szycia – opowieść z lat 70.
-
Zadbaj o swój oddech
Oddech to ogromny dar i warunek życia, bez pożywienia organizm wytrzyma nawet miesiąc,bez wody poradzi sobie do trzech dni, ale bez powietrza nie możemy istnieć dłużej niżminutę. Jeśli nie…
-
Zadbaj o siebie na wiosnę!
Porady na zdrowszą wersję siebie.
-
Serce na wadze
Jak nadmierne kilogramy wpływają na ten najważniejszy organ?
-
„Malowanie na tkaninie”.
Warsztaty towarzyszące wystawie „Zofia Stryjeńska – tajemnicze i radosne opowieści”
-
Perfect Days (reż. Wim Wenders)
Nominowana do Oscara medytacja nad prostotą i pięknem życia. "Perfect Days" - nowedzieło Wima Wendersa osadzone we współczesnym Tokio - to kolejny film prezentowany wcyklu Dojrzałe Kino. Pokaz…
-
Pamięć (reż. Michel Franco)
Nieoczywista i subtelna opowieść o meandrach ludzkich wspomnień. Pamięć - najnowszyfilm Michela Franco - to kolejny tytuł prezentowany w cyklu Dojrzałe Kino. Pokaz w środę,10 kwietnia,…
-
Moda inkluzywna
Warszawa po raz kolejny stała się areną dla pasjonatów włoskiego wzornictwa i mody w związku z obchodami światowego Dnia Włoskiego Designu - Italian Design Day, którego tematem…
-
Hanna Doskocz - magiczne fartuszki
-
Love na murze
Walentynki - Dzień Zakochanych, któremu patronuje święty Walenty, już na dobre zadomowiły się w polskiej tradycji
Dołącz do dyskusji - napisz komentarz
Artykuł nie posiada jeszcze żadnych komentarzy.
Dodaj pierwszy komentarz i bądź motorem nowej dyskusji. Zachęcamy do tego.