Weranda literacka

Kompotierki mojej Mamy

Artykuł został opublikowany 20 lipca 2024

Kompotierka, co to jest? Czy ktoś jeszcze używa tej nazwy?

 Według Wikipedii kompotierka to mała ozdobna miseczka na desery. Nasze
babcie i mamy podawały w nich galaretki z owocami i bitą śmietaną, leguminę czy
kompot z owocami jedzony łyżeczką. Dziś moda na te słodkości przeminęła a wraz z
nimi mała, zwykle szklana miseczka, służąca do podawania kompotu z owocami lub
innych deserów.
 
 Moja Mama uwielbiała kompotierki. Kupowała komplety czyli: sporą misę i
sześć mniejszych miseczek. Zawsze były ze szkła, czasami kolorowego, czasami tylko
malowanego we wzory. Każdy zestaw był inny i każdy śliczny. Do większej misy
wlewało się kompot, ten ze słoika robionego na zimę był gęsty i bardzo słodki, więc
rozcieńczało się go przegotowaną wodą. Potem Mama rozkładała do miseczek owoce i
dolewała kompotu. Pyszne były kompoty mojej Mamy. Robione były z wiśni, truskawek,
czereśni, agrestu.

 Całe 25 lat, przez które dane mi było cieszyć się miłością i opieką mojej Mamy
mogłam czerpać z Jej doświadczenia życiowego. Moja Mama Leokadia była niezwykłą
kobietą. Wyszła za mąż przed II wojną w wieku 19 lat. Wkrótce potem "idąc za mężem"
znalazła się na Wołyniu w miasteczku Sarny. Tam zastała ją wojna, w czasie której
urodziła troje dzieci, przeżyła Rzeź Wołyńską, o której nigdy nie chciała opowiadać,
przeżyła tyfus, gorączkując w szpitalnym łóżku z dwiema córeczkami śpiącymi w
nogach łóżka. Bo co można było zrobić w czasie wojny z trójką dzieci pozostawionych
bez opieki. W tym czasie mój Ojciec był na robotach przymusowych w Niemczech i nie
mógł pomóc Mamie. Tak więc mój czteroletni brat Jerzy pozostał pod opieką
zaprzyjaźnionej Ukrainki Warki, a trzyletnia Elżbieta i paromiesięczna Ziuta zostały
zabrane wraz z chorą Mamą do szpitala. Chyba nikt z obsługi szpitala nie wierzył w
wyzdrowienie Mamy i przeżycie dziewczynek. A jednak! Nie wierzyła też Warka, bo jej
zdumienie nie miało granic gdy Mama wraz z córeczkami przyszła podziękować i
odebrać synka. Warka myślała, że mały Jurko będzie jej. Ile siły, hartu i motywacji miała
Mama, wówczas młodziutka dziewczyna, aby przeżyć , odebrać i ochronić dzieci. Był
to chyba Cud Boski.

 Podobnie było po wojnie. Gdy moja rodzina po wojennej tułaczce, głodzie i
poniewierce znalazła azyl we Wrocławiu w domku na Biskupinie, Tato pracował, a
Mama tworzyła naszą przystań, urządzała dom. Dzięki Jej pomysłowości i pracowitości
byliśmy nakarmieni, ubrani i mogliśmy się kształcić. Była ładną, postawną kobietą
lubiącą ładnie się ubrać: nosiła kapelusze, (nigdy nie widziałam Jej w czapce ), w lecie
idąc do kościoła, czy z wizytą na spracowane dłonie naciągała niciane rękawiczki. Dbała
też o dobrostan mojego Taty, w ogóle dbała o naszą rodzinę. Przejawiało się to we
wspieraniu nas w dążeniu do zdobycia wykształcenia i lepszego życia, do rozwoju
intelektualnego. Chodziliśmy do teatru, kina czy muzeum. Była ciekawa świata, uważnie
obserwowała sytuację polityczną kraju, świata, czytała gazety, książki. Dyskutowała z
Tatą na różne tematy. Gdy studiowałam, nie zawsze mogłam nadążyć z czytaniem lektur,
bo na polonistyce było ich wiele. Podrzucałam Mamie lektury i czekałam na ustne
streszczenie. Nie wszystko co czytała Jej się podobało, ale starała się.

 Bardzo dobrze gotowała, a było to duże wyzwanie, bo mój Tato po zawałach
serca miał specjalną dietę, więc zawsze musiała się z tym liczyć i np. zamiast masła, czy
smalcu używać oleju. Miała też "swoje smaki" jedzeniowe. Do drugiego dania, do
ziemniaków, czasami jadła kromkę chleba. Lubiła też kromkę chleba z masłem zakąsić
jabłkiem. Myślę, że po wojennym głodzie pozostał Rodzicom wyjątkowy szacunek do
chleba, kochali jego zapach i smak. Każdy bochenek przed pokrojeniem był znaczony
krzyżem, a spadła na ziemię kromka z szacunkiem całowana.

 Była człowiekiem czynu. Moja siostra Elżbieta znalazła pracę w swoim zawodzie
w Kłodzku. Mieszkała na stancji u pewnej rodziny. Ponieważ Ela była piękną kobietą
zaraz się znalazł adorator. Niestety, przystojny i urodziwy mężczyzna był rozwodnikiem,
co w owych czasach dyskwalifikowało konkurenta, szczególnie w oczach moich
Rodziców, praktykujących katolików. Aby rozwiązać problem, zdesperowana Mama
pojechała do Kłodzka i w ciągu jednego dnia zwolniła Elę z pracy i przywiozła do domu.
Inny przykład działań Mamy to choroba mojego brata Jerzego. Jurek znalazł się w
szpitalu z diagnozą: zapalenie stawów. Leczenie było mało skuteczne, pobyt w szpitalu
przeciągał się, więc zrozpaczona Mama, uzgodniwszy to z Tatą, na własną prośbę
wypisała syna i samodzielnie rozpoczęła terapię. Smarowała stawy Jurka maścią, którą
przysłał dziadek z Anglii i obwiązywała pakułami. Trwało to trochę, Jurek zawalił rok
nauki w szkole, ale wyzdrowiał. W czasie choroby rozwinął swój talent malarski i ma
cały zeszyt pięknych akwarel. Dwie z nich oprawione wiszą w moim mieszkaniu.

Mogłabym jeszcze wiele pisać o pięknej, życzliwej ludziom osobie, jaką była moja
Mama, bo wiele pamiętam, choć od Jej śmierci mija 49 lat. Ale czas kończyć, do
zobaczenia Mamo.

Ewa Semków

Dołącz do dyskusji - napisz komentarz

Prosimy o zachowanie kultury wypowiedzi.
Obraźliwe komentarze są blokowane wraz z ich autorami.

  • Isabel 10/08/2024, 15:46

    Dziękuję za te piękne wspomnienia, za czułe słowa o Mamie. Nasze Mamy miały wielki wpływ na naszą dzisiejszą postawę życiową. Mam podobne wspomnienia i często się w nie zanurzam. Niestety... ten świat już przeminął... i nie wróci.
    Czas jest nieubłagalny. Pozdrawiam serdecznie.

  • Zdzisława Wenska 06/08/2024, 10:58

    Piękna, wzruszająca opowieść.
    Kompotierki rzeczywiście kiedys były powszechne. Mnie zostały dwie z kompletu. W upalne dni zimny kompot to najlepszy sposób na ugaszenie pragnienia
    Pozdrawsiam Autorkę

  • Jadwiga Śmigiera 20/07/2024, 9:49

    Przepiękne, wzruszające wspomnienia. I ja ciągle wspominam.
    A jeśli chodzi o kompotierki to odziedziczyłam je po swojej Mamie. Są nieco inne ale też piękne.
    I nazywam je inaczej.
    Bardzo dziękuje za tekst z "kraju lat dziecinnych".
    Pozdrawiam serdecznie.

  • Menopauza to problem społeczny

    Menopauza to problem społeczny

    Anna Niewiarowska jest rzeczniczką kobiet w menopauzie. Nie tylko zajmuje sięprzeprowadzaniem kobiet przez ten ważny etap zmiany, pomagając im odzyskać równowagęhormonalną i radość życia,…

  • Jakie są współczesne śluby?

    Jakie są współczesne śluby?

    Dla ponad połowy respondentów ślub jest potwierdzeniem miłości i kolejnym ważnymkrokiem. Prawie połowa ankietowanych wskazała, że najczęściej wybierany jest ślubkonkordatowy.…

  • Wywiad - dr Jin Peh

    Wywiad - dr Jin Peh

     

  • „Dziewczyna z igłą”

    „Dziewczyna z igłą”

    W środę, 22 stycznia, o godzinie 11.00, Kino Pod Baranami zaprasza na kolejny pokaz w cyklu Dojrzałe Kino. Na ekranie czarno-biały, osadzony na początku XX wieku w Kopenhadze film „Dziewczyna…

  • Poza ramy. Artyści bez cenzury

    Poza ramy. Artyści bez cenzury

    Najpopularniejszy cykl wykładów ostatnich lat w Muzeum w Gliwicach powraca!

  • „Kiedy nadchodzi jesień”

    „Kiedy nadchodzi jesień”

    Opowieść o skomplikowanych relacjach i niewygodnych tajemnicach rodzinnych, które kładą się cieniem na życiu przyszłych pokoleń.

  • Zdrowie psychiczne ważniejsze niż kiedykolwiek

    Zdrowie psychiczne ważniejsze niż kiedykolwiek

    Nasza psychika, samopoczucie, dobry nastrój, od zawsze były spychane na dalszy plan.Najważniejsza była wykonana praca, zadania, obowiązki. Na szczęście to się zmienia. Odpewnego czasu…

  • Jesienny apetyt na słodkie

    Jesienny apetyt na słodkie

    Jesień to czas, kiedy wiele osób zauważa wzrost apetytu na słodkie przekąski. Chłodniejszedni, krótsze wieczory i zmiana nastroju wpływają na nasze ciało i umysł, często sprawiając,że…

  • Dlaczego warto jeść orzechy jesienią?

    Dlaczego warto jeść orzechy jesienią?

    Orzechy, nasiona i pestki to najbardziej skoncentrowana żywność jaką wytworzyła natura. Są źródłem roślinnych dobrych kwasów tłuszczowych, mają dużo błonnika pokarmowego i wysokiej…

Ja Kobieta